Aðlögun eða aðildarviðræður ?

Þegar menn fara í samningaviðræður, um eitt eða annað, þá mæta menn í slíkar viðræður með það að leiðarljósi að þeir gætu þurft að gefa eitthvað eftir af óskum sínum eða kröfum.  Jú, það er eðli samningaviðræðna að menn komist að sameiginlegri niðurstöðu, niðurstöðu sem er báðum eða öllum aðilum samningaviðræðna að skapi.

Nú ber svo við að ríkisstjórn Íslands sendi flokk manna á fund Evrópusambandsins suður í Brussel til að semja um hugsanlega inngöngu Íslands í ESB.

Það vill nú þannig til að þarna eru ekki um hefðbundnar samningaviðræður að ræða heldur snúast viðræðurnar um það hversu hratt eða hægt Ísland gangi inn í sambandið.

Málið er einfaldlega þannig að ESB gefur ekkert eftir af sínum kröfum, en íslendingar þurfa að gefa allt eftir í hendur ESB, spurningin er bara sú hversu hratt það muni gerast.  Gerist það á einu ári, fimm árum eða tíu árum að við þurfum að láta ESB allt í té ???

Hið sorglega er að ESB-sinnar loka augunum fyrir þeirri staðreynd að við verðum að fórna öllu, ESB fórnar ekki neinu.  Í ESB þá er það sambandið sem ræður öllu því sem það vill ráða yfir, án tillits til vilja annarra.  Það er eins og einhverri blindu hefur verið slegið á augu ESB-sinna, þeir virðast ekki sjá sannleikann í málinu.  Bæn mín og ósk er sú að augu þeirra megi opnast.

Eiginlegar samningaviðræður ríkisstjórnar Íslands við ESB eru ekki í gangi, þetta snýst bara um aðlögun.  Ef um samningaviðræður væri að ræða þá hefði ESB eitthvað að gefa eftir með, láta af hendi, en við vitum það öll að svo er ekki.

Þess vegna segi ég:

ÁFRAM  ÍSLAND  EKKERT  ESB     og

ÁFRAM  ÍSLAND  EKKERT  ICESAVE