Einelti drepur, en iðrun, fyrirgefning og sáttargjörð lífgar.

Einelti er ein hryllilegasta mynd ofsóknar sem fólk verður fyrir.  Þeir sem verða fyrir einelti líða vítiskvalir og þeir sem beita einelti á aðra eru oft þeir sem hafa litla sjálfsmynd og nota eineltið til að reyna að gera meira úr sjálfum sér í augum annarra.

Einelti drepur, en iðrun, fyrirgefning og sáttargjörð lífgar.

Lækning getur átt sér stað séu gerendur viljugir til að stíga fram, játa gjörðir sínar fyrir þeim sem eineltið beindist gegn og öðrum þeim sem hlut eiga að máli s.s. fjölskyldu þolandans, skóla- eða öðrum félögum, presti og/eða öðrum sem koma gætu að málinu, biðjast fyrirgefningar og leita sátta við þolandann.  Í sumum tilfellum er þolandinn ekki lengur til staðar, þá þyrfti viðkomandi að geta játað misgjörðir sínar fyrir þeim sem stóð þolanda næst og aðrir þeir sem vissu af og voru nálægir þegar þessir atburðir áttu sér stað.

Að játa syndir sínar, iðrast þeirra og biðjast fyrirgefningar er stórt skref og margir þeir sem telja sig ekki geta gert það, en í því felst svo mikil lækning og lausn að það er eins og gríðarlegri byrði sé létt af manni.

Ég vil hvetja til umræðu á þeim nótum að gerendur í eineltismálum brjóti odd af oflæti sínu og geri akkúrat þetta, þ.e. að játa, iðrast og biðjast fyrirgefningar.

Að biðjast fyrirgefningar er ekki að horfa niður fyrir sig og muldra "fyrirgefðu", heldur að horfa í augu þess sem beðinn er fyrirgefningar og segja "ég bið þig um að fyrirgefa mér að...." og nefna það sem gert var.

Hitt er líka nauðsynlegt og snertir þolandann, þ.e. að fyrirgefa og það af öllu hjarta, það leysir hann ekki síður en gerandann.

 

Tryggvi Gíslason: Einelti drepur