Hér er gott dæmi um það sem fagnaðarerindið gerir mikið úr, það er að játa syndir sínar, iðrast gjörða sinna, biðjast fyrirgefningar og síðast en ekki síst að fyrirgefa, fyrirgefa þeim sem gerði á þinn hlut og að fyrirgefa sjálfum sér eftir að hafa þegið fyrirgefningu Guðs.
Þórdís Elva og Tom Stranger eiga heiður skilinn fyrir að koma fram og upplýsa alla þá sem eiga erfitt með að viðurkenna misgjörðir sínar og eins þá sem standa frammi fyrir því að fyrirgefa eða fyrirgefa ekki þeim sem brotið hafa á þeim.
Það felst mikil lausn í því að sættast heilum sáttum, það veitir, ekki hvað síst þolendum, frelsi sem þeir annars þurfa að glíma við alla ævi.
Iðrun og fyrirgefning er grundvallaratriði fagnaðarerindisins. Guð gerðist maður sem við þekkjum sem Jesús Kristur. Hann tók á sig afleiðingu synda okkar og er fús til að fyrirgefa okkur afbrot okkar þegar við játum þau og biðjum Hann að fyrirgefa okkur. Í Esekíel 33.kafla segir: 11Seg við þá: Svo sannarlega sem ég lifi, - segir Drottinn Guð - hefi ég ekki þóknun á dauða hins óguðlega, heldur að hinn óguðlegi hverfi frá breytni sinni og haldi lífi. Snúið yður, snúið yður frá yðar vondu breytni! Hví viljið þér deyja?
Í faðirvorinu segir: ...fyrirgef oss vorar skuldir svo sem vér og fyrirgefum vorum skuldunautum..., eða með öðrum orðum, ...fyrirgef okkur [mér] syndir okkar [mínar] í sama mæli og við [ég] fyrirgefum þeim sem brotið hafa gegn okkur [mér]...
Að gera upp fortíðina er að sættast, þ.e. að sjá misgjörð sína og afbrot og biðjast fyrirgefningar. Eins að halda engu gegn þeim sem maður fyrirgefur, jafnvel þó svo að brotamaður biðjist ekki fyrirgefningar, þá er samt hægt að fyrirgefa, það leysir þolandann, brotamaður mun þurfa sjálfur að standa frammi fyrir gjörðum sínum og það frammi fyrir sjálfum skaparanum á efsta degi sé hann ekki tilbúinn til að játa misgjörð sína í þessu lífi.